101 lat temu – 28 kwietnia 1920 roku – założono pierwszy polski port wojenny w Pucku. Było to 2 miesiące po symbolicznych zaślubinach Polski z morzem (10 lutego 1920) dokonanych przez gen. Józefa Hallera.
Pierwszym dowódcą Portu Wojennego w Pucku został pułkownik Marynarki Wojennej Witold Panasewicz. W rozkazie dziennym z 28 kwietnia 1920 r. Departamentu Spraw Morskich ogłoszona została treść rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 19 kwietnia: „Mianuję szefa Sekcji Personalno-Szkolnej Departamentu Spraw Morskich – pułkownika marynarki PANASEWICZA Witolda Dowódcą Portu Wojennego w Pucku i polecam mu tymczasowe pełnienie funkcji Dowódcy Wybrzeża”. Pierwszym okrętem Marynarki Wojennej, który wszedł do portu w Pucku (w maju 1920 roku), był okręt hydrograficzny był to ORP „Pomorzanin”.
Port wojenny w Pucku uruchomiono wczesną jesienią 1920 r. W pierwszej fazie zorganizowano podręczne warsztaty remontowe, utworzono skład węgla oraz doprowadzono z przystani słodką wodę. Port dysponował motorówką i 2 małymi zakupionymi w Finlandii holownikami („Krakus” i „Wanda”). Do portu były w stanie wejść okręty o zanurzeniu do 4 metrów. W 1920 r. utworzono w Pucku Dowództwo Wybrzeża Morskiego (późniejsze Dowództwo Floty) oraz Komendę Portu Wojennego. W przystani mogły cumować jednocześnie albo 2 trałowce, albo 1 kanonierka. Warunki hydrograficzne i techniczne portu w Pucku uniemożliwiały jego rozbudowę i jeszcze w 1920 roku podjęto decyzję o budowie portu wojennego w Gdyni, dokąd w 1926 roku przeniesiono całą komendę portu z Pucka. Na pamiątkę zaślubin z morzem w Pucku stoi pomnik gen. Józefa Hallera. Swój pomnik (w formie ławeczki) w Pucku ma również gen. Mariusz Zaruski, starosta pucki w latach 1926–1927, popularyzator żeglarstwa i wychowania morskiego, a także taternik i twórca Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratowniczego.
źródło IPN Wrocław