4 maja 1897 roku w stoczni Vulcan w Szczecinie zwodowano statek pasażerski „Kaiser Wilhelm der Große”.
W momencie zwodowania był to największy statek na świecie, którego długość całkowita wynosiła 200,1 m., a szerokość 20,1 m. Napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 33 000 ihp, zapewniające prędkość maksymalną 22,5 węzła. Budowę nowego liniowca zlecono stoczni AG Vulcan w Stettinie (współcześnie Szczecin). Stępkę położono w 1896 roku. „Kaiser Wilhelm der Große” zapoczątkował serię niemieckich transatlantyków, następne zbudowane jednostki to: „Deutschland”, „Kronprinz Wilhelm”, „Kaiser Wilhelm II” i „Kronprinzessin Cecilie”.
Luksusowo urządzone wnętrza mogły pomieścić 1506 pasażerów w trzech klasach (206 w pierwszej, 226 w drugiej i 1074 w trzeciej) oraz 488 członków załogi (po przebudowie w 1913 roku załoga wzrosła do 800 osób). W momencie wejścia do eksploatacji Kaiser Wilhelm der Grosse był największym liniowcem na świecie (chociaż ustępował rozmiarami Great Eastern, ale ten został wcześniej zezłomowany).W swój pierwszy rejs „Kaiser Wilhelm der Grosse” wyruszył 19 września 1897 roku. Rejs z Bremerhaven do Nowego Jorku trwał 5 dni i 20 godzin. „Kaiser Wilhelm der Große” jako pierwszy niemiecki statek zdobył 29 listopada 1897 roku Błękitną Wstęgę Atlantyku. Jednostka osiągała maksymalną prędkość 22,5 węzła.
Statki z tej serii nazywane są dziś czterofajkowcami ponieważ były pierwszymi transatlantykami przełomu XIX i XX wieku, które miały po cztery kominy.
Wraz z wybuchem I wojny światowej, Kaiser Wilhelm der Grosse został przejęty przez Kaiserliche Marine i przekształcony w krążownik pomocniczy. Statek przemalowano na szaro i zainstalowano uzbrojenie w postaci sześciu dział kalibru 105 mm i dwóch kalibru 37 mm.
