Leonardo Helicopters niebawem dostarczy pierwsze ciężkie śmigłowce AW101 dla Marynarki Wojennej RP. Lotnictwu MW oferowane są również AW159 w ramach programu Kondor. W Królewskiej Marynarce Wojennej i brytyjskich siłach zbrojnych AW159 i AW101 ściśle ze sobą współpracują, zapewniając synergię podczas realizacji złożonych zadań, np. w zakresie zwalczania okrętów podwodnych (ASW) czy zagrożeń nawodnych (ASuW).
Polska Marynarka Wojenna czeka już na dostawę 4 ciężkich śmigłowców AW101 do zwalczania okrętów podwodnych z możliwością wykonywania misji bojowego poszukiwania i ratownictwa. Śmigłowce te zostały zamówione w kwietniu 2019 roku i, zgodnie z założeniami, mają zostać dostarczone w 2022 roku. Jak podkreślają przedstawiciele Leonardo Helicopters od stycznia 2020 roku, a więc od ogłoszenia dialogu technicznego w programie śmigłowców pokładowych Kondor, z operującymi z lądu AW101 doskonale sprawdzają się pokładowe śmigłowce AW159.
Program śmigłowców pokładowych Kondor dotyczy od 4 do 8 wiropłatów posiadających zdolności poszukiwania, śledzenia i zwalczania okrętów podwodnych (ZOP) oraz radiolokacyjnego wskazywania celów (RWC) dla systemów morskich. Oznacza to, iż śmigłowce będą mogły wykrywać i wskazywać cele również dla stron trzecich, m. in. dla rakiet przeciwokrętowych Kongsberg NSM znajdujących się na wyposażeniu Morskiej Jednostki Rakietowej oraz Saab RBS-15, w które uzbrojone są okręty rakietowe typu Orkan.
Nowe śmigłowce będą też współpracować z okrętami Marynarki Wojennej – typu Miecznik, ale też z jednostką Ślązak. Ogłoszenie dialogu technicznego mówi o pozyskaniu śmigłowca o masie do 6,5 ton, więc będzie on mógł operować także z okrętów lżejszych niż fregata. Ten wymóg ma istotne znaczenie, ponieważ śmigłowce Kondor mogą stać się narzędziem we wspólnych działaniach międzynarodowych, na przykład poprzez wydzielanie ich do współpracy z okrętami marynarek państw sojuszniczych.
Lekki i dynamiczny
Śmigłowce AW159 Wildcat powstały jako następca bardzo udanych i szeroko stosowanych śmigłowców Westland Lynx i znajdują się w służbie marynarek wojennych m. in. Wielkiej Brytanii, Korei Południowej czy Filipin. W Royal Navy służą jako śmigłowce pokładowe, operujące z niszczycieli i fregat, współpracując z cięższymi AW101, w wersji ZOP oznaczonej jako Merlin Mk 2 i wersją Merlin Mk4 Commando używaną do transportu żołnierzy i wsparcia służb bojowych.
Korpus Powietrzny Armii Brytyjskiej wykorzystuje również Wildcat AH1 do zadań na polu walki, w tym rozpoznania, dowodzenia i kontroli. Dlatego te śmigłowce uzupełniają się pod względem operacyjnym w domenie morskiej i lądowej.
AW159 ma pięć zbiorników paliwa z jednopunktowym układem tankowania ciśnieniowego dostosowanym do użycia systemu Helicopter in Flight Refuelling (HIFR), który umożliwia tankowanie śmigłowca bez lądowania, gdy ten pozostaje w zawisie nad pokładem okrętu, wciągając jedynie przewód do tankowania pod ciśnieniem.
Napęd śmigłowca stanowią dwa silniki LHTEC CTS800-4N, każdy o mocy 1361 KM ze sterowaniem i diagnostyką FADEC. Przekazują one moc na półsztywny wirnik główny poprzez przekładnię, która w przypadku awarii lub uszkodzenia jest w stanie przez 30 minut pracować „na sucho”, co zapewnia czas na bezpieczny powrót na pokład okrętu lub znalezienie innego miejsca do lądowania. Wloty silników posiadają system podgrzewania, ułatwiający eksploatację zimą, natomiast na wylotach spalin zainstalowane są rozpraszacze, obniżające sygnaturę termiczną. Nietypowy, wielokątny kształt belki ogonowej i przedniej części kadłuba obniża sygnaturę radiolokacyjną śmigłowca.
Awionika jest w pełni zintegrowana, a załoga ma do dyspozycji komputer systemu zarządzania awioniką z systemem diagnostycznym, a także precyzyjny autopilot oraz systemy nawigacji satelitarnej oraz inercyjnej.
Dane z systemów pokładowych wyświetlane są na 4 ekranach wielofunkcyjnych. Digital Automatic Flight Control System (DAFCS), który wspomaga pilota podczas manewrów, zwłaszcza w zawisie i na małej wysokości np. utrzymując w zawisie stałą pozycję pomimo wiatru czy poziomując maszynę. DAFCS zmniejsza obciążenie pilota pozwalając mu na znacznie bardziej aktywną rolę w wykonywaniu misji, ale też np. podczas lądowania na okręcie w trudnych warunkach pogodowych czy przy wysokiej fali. Systemy nawigacji i łączności wraz z sensorami misji zapewniają możliwość działania nawet w bardzo trudnych warunkach pogodowych, zarówno w dzień jak i w nocy. Jest to bardzo istotne dla śmigłowca operującego z pokładu okrętu wojennego i realizującego zarówno misje ZOP, jak i zadania poszukiwawczo-ratownicze.
Szerokie spektrum sensorów i bezzałogowce
Istotnym źródłem informacji o otoczeniu jest radar Leonardo AESA Seaspray 7000E skanujący w zakresie 360 stopni. Jest on w stanie wykrywać obiekty z odległości do 200 mil morskich w trybie nadzoru i z ponad 300 mil morskich w trybie pogodowym. Stacja radiolokacyjna jest wyposażona w system IFF, pozwalający odróżnić własne, neutralne i wrogie obiekty. Dane o wykrytych obiektach mogą służyć np. do skierowania na nie głowicy optoelektronicznej lub wystrzelenia w nie pocisków, ale są też przekazywane do innych jednostek. W polskich warunkach mogą one posłużyć np. do wyznaczania celów dla pocisków NSM (Naval Strike Missile) znajdujących się na wyposażeniu Morskiej Jednostki Rakietowej.
Do wykrywania okrętów podwodnych śmigłowiec może wykorzystać boje sonarowe zrzucane z jego pokładu lub nowoczesny sonar zanurzeniowy. Może on zostać wybrany jako wyposażenie przez użytkownika – często jest to Compact Flash Sonar – najnowszy i najlżejszy wariant sonaru z rodziny FLASH (Folding Light Acoustic System for Helicopters) firmy Thales. Są one stosowane m. in. na śmigłowcach AW101, ale też NH90 NFH Caimane czy MH-60R Seahawk.
źródło: www.defence24.pl
