Józef Haller to nie tylko legendarna Błękitna Armia, powrót Kresów, historyczne zaślubiny z Bałtykiem czy Armia Ochotnicza w 1920 r., ale całe życie poświęcone Polsce. To także służba parlamentarna w II Rzeczypospolitej, wspieranie jej odbudowy oraz działalność na emigracji po 1939 r. i chrześcijański wymiar świadectwa Hallera. Dlatego 12 Brygady Zmechanizowana w Szczecinie obrała sobie Generała na swojego patrona.
Dziś w 25 rocznicę utworzenia Brygady nastąpiło uroczyste odsłonięcie rzeźby – ławeczki generała broni Józefa Hallera na Skwerze Hallerczyków przed bramą wjazdową do koszar. Ławeczka powstała dzięki współpracy Brygady i Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie. Ławeczka Hallera została odsłonięta przez prezesa IPN dr Jarosława Szarka, dowódcę 12 Brygady Zmechanizowanej płk Romana Łytkowskiego, prezydenta Szczecina Piotra Krzystka, oraz prawnuka Józefa Hallera pana Michała Haller de Hallenburg. W uroczystości wzięli udział wojewoda zachodniopomorski Zbigniew Bogucki i dowódca 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej gen. dywizji dr Dariusz Parylak.
Intencją pomysłodawców było, aby uczcić patrona brygady oraz przybliżyć postać tego wielkiego patrioty mieszkańcom Szczecina. Dlatego ławeczka została umieszczona przed ogrodzeniem obiektów koszarowych Błękitnej Brygady, na terenie Skweru Hallerczyków w ciągu komunikacyjnym prowadzącym do rekreacyjnych terenów miasta.Gen. Józef Haller urodził się w rodzinie ziemiańskiej 13 sierpnia 1873 r. w Jurczycach koło Krakowa. Był zasłużonym oficerem w armii Cesarsko-Królewskiej. Z pobudek patriotycznych szybko przeszedł jednak w stan spoczynku. Zaangażował się społecznie w ruch spółdzielczy. Pełniąc m.in. funkcję inspektora w Towarzystwie Kółek Rolniczych we Lwowie. Był organizatorem Polowych Drużyn „Sokoła” w okręgu lwowskim. Wspierał również rozwój ruchu skautowego i harcerskiego. Po wybuchu I wojny światowej m. in. jeden z dowódców 3. pułku piechoty Legionów Polskich utworzonych przy armii austriackiej, następnie organizator i dowódca II Brygady Legionów, zwanej „żelazną” z racji skutecznych walk w Karpatach Wschodnich. Nie przyłączył się do protestu przysięgowego w 1917 r. zainicjowanego przez Józefa Piłsudskiego. W proteście przeciwko traktatowi brzeskiemu przeszedł z podległymi oddziałami na stronę Ententy. Został dowódcą II Korpusu Polskiego u boku wojsk rosyjskich. 17 lipca 1918 r. Komitet Narodowy Polski mianował go dowódcą Armii Polskiej we Francji. Po powrocie do kraju dowodził frontem Południowo-Wschodnim skutecznie walcząc z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. Jako dowódca Frontu Północnego, w 1920 r. zajmował Pomorze przyznane Polsce przez Traktat Wersalski. Dokonał symbolicznych „zaślubin z morzem”. W wojnie polsko-bolszewickiej, m. in. dowódca Armii Ochotniczej i Frontu Północnego. Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego i prezes Polskiego Czerwonego Krzyża, aktywny działacz Akcji Katolickiej i Sodalicji Mariańskiej. Przez rok poseł na Sejm z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. Do przewrotu majowego, gdzie stanął po stronie rządu, w władzach wojskowych. W 1926 r. przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1936-39 współorganizator opozycyjnego wobec „sanacji” Frontu Morges, kierował chadeckim ugrupowaniem Partia Pracy. Po wojnie zamieszkał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 4 czerwca 1960 r. w Londynie. W 1993 r. jego szczątki zostały sprowadzone do Polski i złożone w kościele garnizonowym pod wezwaniem św. Agnieszki w Krakowie.
