Puck – 10 lutego 1920 roku, to w historii morskiej Polski data magiczna – symboliczny dzień powrotu Rzeczypospolitej nad Bałtyk. Tego dnia w Pucku padał deszcz. Tłum dostojników pod parasolami asystował w symbolicznym akcie zaślubin Polski z morzem. Ceremonialnego rzucenia w wody Zatoki platynowego pierścienia, dokonał generał Józef Haller. Na sygnał admirała Kazimierza Porębskiego, komendę do podniesienia bandery podał 25 letni oficer marynarki Eugeniusz Pławski. Ten sam, który 23 lata później na Atlantyku , jako dowódca ORP „Piorun”, stanie na drodze „Bismarcka” – pancernego kolosa Kriegsmarine.
Rodzące się w gabinetach koncepcje, zyskały mocny propagandowy impuls. Wagę tego wydarzenia doskonale rozumiała grupa ludzi, dzięki którym tenże rok 1920 położył fundamenty pod budowę Polski morskiej. Powstały zręby polskiej administracji morskiej, szkolnictwa morskiego, inżynier Tadeusz Wenda wskazał na wieś Gdynia jako miejsce optymalne dla budowy portu. Zanim jednak zaczęto kopać portowe baseny, tworzyć flotę, w Tczewie i Toruniu powołano do życia szkoły kształcące kadry morskie. Wokół Gdyni i biało-czerwonej bandery, przez cały okres II Rzeczypospolitej, ogniskowała się narodowa energia i duma.
Rok 1920 to także pierwsze pojawienie się na wodach Bałtyku biało-czerwonej, wojennej bandery, którą podniósł niewielki okręt hydrograficzny ORP „Pomorzanin”. Puck był pierwszą bazą floty, a w Gdańsku podniesiono polskie bandery na pierwszych w historii okrętach bojowych zamówionych przez naszą Marynarkę Wojenną. Były to cztery monitory rzeczne zbudowane z myślą o wzmocnieniu naszych sił zbrojnych w walce o wschodnie granice. Na wojnę polsko-bolszewicką nie zdążyły – przez całe międzywojenne dwudziestolecie stanowiły trzon sił Flotylli Pińskiej.
Polska na podstawie traktatu wersalskiego otrzymała pas wybrzeża długi na 147 km – od granic Gdańska po okolice Karwi. Choć jak na aspiracje odradzającego się państwa było to bardzo mało, to należy pamiętać, że ten fragment wybrzeża zawsze był dla naszego kraju niezwykle istotny. Ujście Wisły do Zatoki Gdańskiej miało ogromne znaczenie dla gospodarki. Cała zatoka stanowiła dogodne miejsce dla zakładania portów.
Burzliwe były losy Pomorza Gdańskiego. Co najmniej od czasów Mieszka I było ono w posiadaniu Piastów. Rycerze zakonni wydarli je podstępem w 1308 roku. Od 1466, od zwycięstwa nad Krzyżakami w wojnie trzynastoletniej, należało ono do Rzeczypospolitej. Utraciliśmy je w 1772 r. w pierwszym rozbiorze na rzecz Prus.
źródło MMW,muzhp/ fot. dzieje.pl
