Podczas drugiej wojny światowej walczące strony realizowały czasami szalone pomysły i projekty. Jednym z takich projektów były okręty podwodne specjalnego typu I-400 tzw. podwodne lotniskowce. Były to największe okręty podwodne, które zbudowano podczas II wojny światowej.
Wśród wielu nietypowych pomysłów, jakie w czasie drugiej wojny miały zapewnić Japonii zwycięstwo nad Stanami Zjednoczonymi, rozmachem i zaawansowaniem prac wyróżniała się koncepcja podwodnych lotniskowców. Były to największe okręty podwodne zbudowane w czasie drugiej wojny światowej i długo po niej. Jaki wyglądały i po co je skonstruowano?
Japońskie podwodne lotniskowce Sen-Toku (typ I-400)
Choć Japończycy próbowali atakować amerykańskie wybrzeże, sporadyczne ataki przeprowadzane przez okręty podwodne nie miały niemal wcale militarnego znaczenia, podobnie jak jednostkowe ataki wykonywane przez samoloty rozpoznawcze. Świadomi własnych ograniczeń Japończycy postanowili zmienić ten stan rzeczy za pomocą precyzyjnych nalotów na wyjątkowo ważne dla prowadzenia wojny cele oraz dzięki niszczącym morale amerykańskich obywateli nalotom terrorystycznym.
Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Nawet gdy w początkowym okresie wojny to Japonia z sukcesem podbijała kolejne archipelagi na Pacyfiku, od Stanów Zjednoczonych oddzielały ją tysiące kilometrów oceanu. Jak pokonać tę barierę? Wyprawa własnych okrętów nawodnych tak daleko od zaplecza byłaby misją samobójczą, a ówczesne samoloty nie miały wystarczającego zasięgu, by wykonać taką misję.
Jeszcze na początku 1942 roku podjęto decyzję o skonstruowaniu gigantycznych okrętów podwodnych. Budowa okrętów miała jeden cel: na pokładzie miał się znaleźć hangar mieszczący początkowo dwa, a w późniejszym okresie trzy bombowe wodnosamoloty.
Uzbrojenie okrętu
Okręty typu Sen-Toku były uzbrojone w 8 wyrzutni torped kalibru 533 mm usytuowanych na dziobie. Jedno działo kalibru 140 mm zamontowane na pokładzie. Trzy potrójne działka przeciwlotnicze kalibru 25 mm oraz jedno pojedyncze działko kalibru 25 mm.
Głównym uzbrojeniem tych okrętów miały być przenoszone w specjalnych hangarach 3 wodnosamoloty Aichi M6A1 Seiran (Górska mgła) – specjalnego przeznaczenia, bombowo-torpedowe. Samoloty zostały specjalnie przystosowane do rozłożenia na kilka części, tak aby zmieścić je w hangarze. Początkowo zakładano że okręty będą przenosić dwa samoloty ale podczas prac projektowych uznano iż warto dodać trzeci hangar dla kolejnego samolotu. Dzięki tej zmianie projektowej wzrosła efektywność bojowa okrętów podwodnych.
Samoloty mogły przenosić jedną torpedę wz. 91 o wadze 850 kg lub jedną bombę o masie 800 kg albo dwie bomby o wadze 250 kg i były podstawowym uzbrojeniem ofensywnym tych okrętów. By ułatwić start samolotów na pokładzie okrętu zamontowano katapultę.
Najważniejszą misją, jaką miały wykonać okręty I-400 miała być próba wysadzenia śluz na Kanale Panamskim. Operacja ta miała mieć poważne znaczenie strategiczne. Jej powodzenie sprawiłoby, że amerykańskie floty na Atlantyku i Pacyfiku utraciłyby łączność. Zachodnie ujście kanału chronione było przez Fort Sherman, zamontowane tam baterie artyleryjskie miały zasięg ognia wynoszący 27 kilometrów. Po ataku na Pearl Harbor obrona kanału została silnie wzmocniona. W 1944 jednak, Amerykanie uznali, że Kanał Panamski znalazł się poza zasięgiem japońskiej floty i osłabili czujność. Japończycy dowiedzieli się o tym od jednego z jeńców i zaczęli planować atak.
Wgląd w plany kanału uzyskano dzięki japońskiemu inżynierowi, który pracował przy jego budowie przed wojną. W operacji miały wziąć udział cztery okręty podwodne: I-400, I-401, I-13 i I-14, łącznie zabierające na pokład dziesięć samolotów. Jako że bombardowanie byłoby zbyt niepewną metodą, zdecydowano się wykonać atak kamikadze. Ostatecznie jednak operacja została odwołana, Japonia przegrywała wojnę i potrzebowała wszystkich sił do obrony własnego terytorium. Kolejna operacja, w której miały wziąć udział okręty I-400 i I-401, atak kamikadze na amerykańskie lotniskowce na atolu Ulithi także została odwołana po tym, jak Japonia skapitulowała.
Fot.: Wikipedia
