W 1934 roku studenci Szkoły Morskiej w Gdyni wyruszyli w podróż dookoła świata na szkolnej fregacie „Dar Pomorza”. Rejs trwał prawie rok. 16 września 1934 roku statek opuścił Gdynię, a powrócił do niej 3 września 1935. Załoga „Daru Pomorza” pokonała wówczas 39 tysięcy mil morskich, zaś żaglowiec jako pierwszy statek pod biało-czerwoną banderą opłynął świat! Był to najsłynniejszy i najdłuższy rejs w historii „białej fregaty” – wydarzenie o wielkiej symbolicznej wymowie, dokumentujące morskie ambicje II Rzeczypospolitej.
Za pomysłodawcę wyprawy uważa się kapitana Konstantego Maciejewicza (znanego wszystkim miłośnikom żagli m.in. z książek Karola Olgierda Borchardta)– komendanta „Daru Pomorza”. Koncepcja rejsu, która była kilkakrotnie modyfikowana pod wpływem wytycznych Ministerstwa Przemysłu i Handlu, zakładała ostatecznie opłynięcie świata trasą przez Kanał Panamski, Pacyfik, Ocean Indyjski, Przylądek Dobrej Nadziei i powrót do Europy w ciągu 11 miesięcy, z załogą szkolną złożoną w większości z kandydatów bezpośrednio po egzaminach do Szkoły Morskiej.
„Dar Pomorza” został starannie przygotowany do podróży. Finalnie w historyczny rejs popłynęli: komendant, 34 członków stałej załogi, 11 uczniów II rocznika nawigacyjnego oraz 58 kandydatów – w sumie 104 osoby. W rejsie uczestniczyły osoby mocno zapisane później w historii polskiej bandery, obok komendanta Konstantego Maciejewicza, także czterech późniejszych komendantów żaglowca: Konstanty Kowalski (II oficer), Alojzy Kwiatkowski (radiooficer, komendant czasu wojny), Stefan Gorazdowski (V oficer) i Kazimierz Jurkiewicz (instruktor). Pierwszym oficerem był słynny kapitan Tadeusz Meissner, czwarty oficerem Stanisław Kosko – ostatni przed wojną dyrektor PSM.
16 września 1934 roku na Nabrzeżu Francuskim przy Dworcu Morskim uroczyście pożegnano żaglowiec wyruszający w rejs.
Po pokonaniu Atlantyku, 27 listopada fregata zameldowała się u wejścia do Kanału Panamskiego, następnego dnia doszło do spotkania z gdyńskim harcerzem Władysławem Wagnerem, kontynuującym na „Zjawie II” swój wokółziemski rejs. Komendant „Daru Pomorza” udzielił żeglarzowi wsparcia, zaopatrując go w zapasy żywności, załoga pomogła w drobnych naprawach, jacht u burty żaglowca pokonał Kanał.
4 grudnia polska bandery po raz pierwszy pojawiła się na Pacyfiku, a 9-go „Dar” przeciął linię równika, co uhonorowano tradycyjnym chrztem równikowym (w tej podróży jeszcze trzykrotnie „Dar” będzie meldował się na równiku).
W styczniu 1935 roku, po kilkudniowym pobycie w Honolulu na Hawajach, żaglowiec ruszył w stronę Japonii – do Jokohamy dotarł po najdłuższym morskim etapie – 41 dni na oceanie. W Nagasaki, z inicjatywy słynnego kapelana „Daru”, księdza Wojciecha Kossak-Główczewskiego, doszło do spotkania z polskimi misjonarzami z ojcem Maksymilianem Kolbe. W większości odwiedzanych portów nasz żaglowiec był serdecznie witany przez gospodarzy, ale także przez rozrzuconych po świecie rodaków.
Podczas rejsu „Dar” zahaczył także w symboliczny sposób o kontynent australijski zawijając do niewielkiego portu Broome. Następnie przez Ocean Indyjski żaglowiec wziął kurs na Przylądek Dobrej Nadziei. Wokółziemską pętlę zamknął na Atlantyku 28 lipca 1935 roku, a z końcem sierpnia wrócił na Bałtyk.
Powitanie, które miało miejsce 3 września miało wyjątkowo uroczysty charakter – statki w porcie witały „Dar Pomorza” głosem syren, nad żaglowcem krążył klucz wodnosamolotów. Statek wszedł do portu w gali banderowej, na topie trzeciego masztu powiewał wimpel – białoczerwona wstęga długości 39 metrów, symbolizujący przebyte mile morskie – w sumie „biała fregata” zawinęła do 23 portów, w ciągu 352 dni przebyła 38 746 mil morskich.
Powtórzeniem wyprawy „Daru Pomorza”, był wokółziemski rejs jego następcy – „Daru Młodzieży” w latach 1987/1988.
Źródło Polska Morska z mediów fot. UMG
