Ceremonia podniesienia biało-czerwonej odbyła się w Rydze, ówcześnie stolicy Łotewskiej SRR. Uroczysty chrzest okrętu i nadanie nazwy ORP „Orzeł” oraz numeru „291” odbyło się już w Gdyni 21 czerwca 1986.
Jest okrętem projektu 877E Warszawianka (NATO: Kilo) zbudowanym w stoczni Sudomech (Nowej Admiralicji) w Leningradzie (Sankt Petersburgu). Według pierwotnych planów zamierzano zakupić 4 jednostki tego typu, jednak katastrofalny stan finansów państwa sprawił, że „Orzeł” pozostał jedynakiem. Okręt wszedł w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych 3. Flotylli Okrętów w Gdyni. Był dziewiętnastym okrętem podwodnym w historii polskiej marynarki wojennej, trzecim noszącym nazwę „Orzeł”. Pierwszym dowódcą „Orła” po oficjalnym podniesieniu polskiej bandery był kmdr por. Marek Ćwiklak.
ORP „Orzeł” wyposażony jest w sześć wyrzutni torpedowych, dwie z nich przystosowane są do odpalania torped sterowanych przewodowo. Jest przeznaczony przede wszystkim do zwalczania okrętów podwodnych.
Maksymalny zapas paliwa wynoszący 172 tony, zapewnia okrętowi zasięg 6000 Mm w zanurzeniu z użyciem chrap przy prędkości 7 węzłów oraz 400 mil w pełnym zanurzeniu przy prędkości 3 węzłów. W celu wyciszenia „Orła”, jego maszynownia została umieszczona na podstawie izolacyjnej, a kadłub pokryto powłoką z tworzywa typu „skóra delfina”. W latach 1999-2000 okręt przeszedł modernizację układu łączności i wymiany danych, w celu dostosowania go do standardów NATO.
Charakterystyka: wyporność – na powierzchni 2460 ton, w zanurzeniu 3180 ton; długość – 72,6 m; zanurzenie maksymalne – 300 m; napęd – 2 generatory Diesla 1700 KM, silnik elektryczny 5500 KM; prędkość – na powierzchni 12 węzłów, w zanurzeniu 17 węzłów; uzbrojenie 18 torped (6 w wyrzutniach + 12 zapas), do 24 min.
Jest trzecim okrętem podwodnym w polskiej Marynarce Wojennej noszącym tę nazwę.
źródło/fot: MMW
