„Z powodu braku jakichkolwiek wiadomości i niepowrócenia z patrolu w określonym terminie – okręt podwodny Rzeczypospolitej Polskiej Orzeł uważać należy za stracony” – tej treści komunikatem Kierownictwo Marynarki Wojennej, 11 czerwca 1940 oficjalnie uznało stratę okrętu.
W swój ostatni patrol „Orzeł” wyszedł 23 maja 1940. Skierowany został w rejon na zachód od wylotu Skagerraku, pomiędzy wschodnim wybrzeżem Szkocji a południowym wybrzeżem Norwegii. 2 czerwca nadano rozkaz z poleceniem przejścia 4 czerwca do nowego sektora – blisko wylotu Skagerraku na Morze Północne – 120 Mm na południe od norweskiego Egersund i 70 Mm na zachód od wybrzeża duńskiego (wysokość Aalborga). Termin powrotu do Rosyth – 8 czerwca – okręt nie pojawił się jednak w tym terminie.
Wśród hipotez na temat przyczyn tragedii wymienia się: wejście na nowo postawione pole minowe, o którym nie zdążono poinformować; zatopienie w wyniku niemieckiego ataku lotniczego; omyłkowe zatopienie przez aliancki okręt podwodny lub brytyjski samolot.
Jak dotąd żadnej z hipotez nie zdołano potwierdzić. Wrak „Orła” mimo wielu prób nie został dotąd odnaleziony.
ORP „Orzeł” zbudowany został w holenderskiej stoczni De Schelde. Środki na budowę pochodziły w części ze składek społecznych zebranych przez Funduszu Obrony Morskiej.
Dane taktyczno-techniczne: Wyporność – na powierzchni 1110 t, w zanurzeniu 1473 t; Długość – 84 m; szerokość – 6,7 m; Prędkość – na powierzchni 19,4 w, w zanurzeniu 8,9 w; Zasięg nawodny – 7000 Mm przy prędkości 10 w, podwodny – 100 Mm przy prędkości 5 w; Załoga – 6 oficerów, 54 podoficerów i marynarzy; Napęd – 2 silniki wysokoprężne (4740 KM), 2 silniki elektryczne (1100 KM); Uzbrojenie: 12 wt 550 mm z reduktorami do torped 533 mm (po 4 dziób, śródokręcie, rufa), zapas 20 torped; 1 działo Bofors 105 mm, 1 podwójne działko plot Bofors 40 mm.
źródło mmw
