101 lat temu w Pucku rozpoczęły działalność Warsztaty Remontowe Marynarki Wojennej. Stocznia Marynarki Wojennej to najstarszy zakład w Gdyni. Była to pierwsza polska stocznia nad Morzem Bałtyckim po odzyskaniu niepodległości została utworzona 10 maja 1922 roku, wskutek przeniesienia Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej z Modlina do Pucka.
Początkowo ich wyposażenie składało się z dwóch barek warsztatowych oraz dźwigu torowego. W tym czasie wykonywano głównie remonty okrętów, które stacjonowały w Porcie Wojennym Puck. Po przeniesieniu Portu Wojennego do Gdyni podobnie uczyniono latem 1927 roku z Warsztatami Portowymi, które rozmieszczono w czterech budynkach przy nabrzeżu. W późniejszym czasie infrastrukturę lądową systematycznie rozbudowywano, natomiast w latach 1931–1933 zmontowano żuraw pływający o nośności 25 t i dok pływający o nośności 350 t, którą zwiększono do 500 t w 1937 roku. W połowie 1939 roku ukończono znacznie większy dok pływający o nośności 5000 t, będący największą jednostką pływającą zbudowaną w okresie II Rzeczypospolitej. Do momentu wybuchu II wojny światowej oddano do użytku również pochylnię o długości 130 m. W latach 30. kontynuowano prowadzenie remontów jednostek Floty, a także zwodowano pewną liczbę nowych okrętów i statków, w tym trzy minowce, trzy holowniki i bazę nurków. Ze względu na działania wojenne nie zrealizowano natomiast planów budowy dwóch niszczycieli typu Grom oraz znacznej liczby ścigaczy torpedowych. W trakcie kampanii wrześniowej tereny Portu Wojennego Gdynia, jak i Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej zajęły wojska niemieckie i wykorzystywane były przez Kriegsmarine.
W okresie powojennym Warsztaty Portowe ponownie weszły w skład Portu Wojennego w Gdyni-Oksywiu, sformowanego wówczas jako Główny Port Marynarki Wojennej. Dlatego też w lecie 1945 roku otrzymały nazwę Warsztaty Remontowe Środków Pływających Głównego Portu Marynarki Wojennej. Ostatecznie w 1950 roku zakład został przekształcony w Stocznię Marynarki Wojennej. Na przestrzeni lat zaplecze techniczne powiększyło się o podnośnik mechaniczny o długości 100 m wraz z 12 stanowiskami roboczymi, ciąg sekcji płaskich oraz halę montażową. W 1989 roku wodowano nowy Dok nr 1 o nośności 8000 t, długości 150 m i szerokości 27 m. Nabrzeża o głębokości wody 8 m wyposażone są w żurawie stoczniowe o udźwigu od 8 do 25 t. Od czasu zakończenia II wojny światowej Stocznia Marynarki Wojennej zbudowała łącznie około 100 okrętów i 30 pomocniczych jednostek pływających dla polskiej Marynarki Wojennej. Wśród nich największymi seriami było 27 kutrów desantowych, 17 trałowców małomagnetycznych z laminatów poliestrowo-szklanych i 11 kutrów zwalczania okrętów podwodnych. Od 2001 roku trwa budowa pierwszej korwety wielozadaniowej projektu 621 według niemieckiej koncepcji MEKO A-100. Na eksport powstało natomiast 17 okrętów desantowych i pewna liczba mniejszych jednostek. Oprócz okrętów Stocznia Marynarki Wojennej wyspecjalizowała się w statkach cywilnych, takich jak masowce, zbiornikowce, lodołamacze, holowniki, pogłębiarki czy motorówki.
W okresie od 1987 roku Stocznia Marynarki Wojennej przeprowadziła remonty i modernizację na blisko 750 cywilnych jednostkach pływających. Największymi statkami, które remontowano były 218-metrowe masowce Polskiej Żeglugi Morskiej, MS „Uniwersytet Wrocławski” w 1992 roku i MS „Uniwersytet Warszawski” w 1993 roku. Tego typu prace wykonywane są również na okrętach Marynarki Wojennej. Poza wymienioną wyżej działalnością, przedsiębiorstwo zajmuje się m.in. odlewaniem i naprawą śrub napędowych, tulei cylindrowych oraz pierścieni tłokowych, produkcją maszyn i mechanizmów (nie tylko okrętowych) oraz systemów gaśniczych.
źródło Wikipedia/ fot. Nikodem Nijaki https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Naval_Shipyard_Gdynia_13882683.jpg#/media/File:Naval_Shipyard_Gdynia_13882683.jpg