Podpisanie przez kontradmirała Józefa Unruga – Dowódcę Obrony Wybrzeża, kapitulacji Helu, zakończyło ostatecznie 2 października, walki obronne na Pomorzu.
Wszystkie okręty polskiej floty uległy zniszczeniu bądź wpadły w ręce agresorów. Wyjątkiem były nasze okręty podwodne – żaden nie został zatopiony, dwa (OORP „Wilk” i „Orzeł”) przedarły się do Wielkiej Brytanii, trzy niszczyciele (OORP „Burza”, „Błyskawica”, „Grom”) ewakuowane z Bałtyku w ramach planu „Peking” oraz okręty szkolne „Iskra” i „Wilia” będące na Morzu Śródziemnym.
Dzięki brawurowej akcji udało się przedrzeć w ostatnim dniu walk z Helu do Szwecji grupie oficerów oraz marynarzy na zmobilizowanym kutrze pościgowym ORP „Batory”.
Walczący w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” spieszeni marynarze Flotylli Pińskiej oraz podchorążowie SPMW, po bitwie pod Kockiem, złożyli broń 5 października wraz z całym polskim zgrupowaniem, decyzją dowódcy SGO generała Franciszka Kleeberga. Tak zakończyła się walka polskich marynarzy w obronie Ojczyzny w kampanii 1939 roku.
Polska Marynarka Wojenna kontynuowała wojenne zmagania u boku sojuszników na Zachodzie, zapisując „Wielkie dni małej floty”.
Źródło: Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni
