Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni zaprasza na spotkanie z Autorem i promocję książki Tadeusza Kondrackiego „GRUPA ŚCIGACZY POLSKIEJ MARYNARKI WOJENNEJ NA WODACH BRYTYJSKICH (1940-1945)”
Publikacja wydana przy współpracy Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni. Podczas wydarzenia będzie można nabyć egzemplarz książki.
Spotkanie odbędzie się 26 kwietnia 2024 r. o godz. 17:00 w Muzeum MW w Gdyni w sali audytoryjnej (parter).
WSTĘP WOLNY
Tadeusz Kondracki – dr hab., profesor Instytutu Historii PAN, pracownik Zakładu Historii XX Wieku tegoż Instytutu. Autor i współautor ponad 350 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym ponad 20 książek. Główne zainteresowania naukowe to historia Wojska Polskiego w latach 1918–1947 (ze szczególnym uwzględnieniem Polskiej Marynarki Wojennej oraz 2 Korpusu Polskiego), a także dzieje polskich organizacji kombatanckich w Wielkiej Brytanii w latach 1945–1990. Popularyzator historii, głównie dziejów Wojska Polskiego, emigracji polskiej w Wielkiej Brytanii oraz dziejów Warszawy – autor i współautor filmów dokumentalnych oraz programów telewizyjnych o tej tematyce.
W obecnie obowiązującej terminologii polskiej za ścigacz (ang. fast boat) zwykło się uważać „mały, szybki okręt wojenny, wyposażony w urządzenia hydrolokacyjne do wykrywania oraz w urządzenia do zwalczania nieprzyjacielskich okrętów podwodnych na wodach przybrzeżnych”1. Według innej interpretacji, pojęcie ścigacza rozciąga się też na małe okręty o uzbrojeniu artyleryjskim, służące do zwalczania kutrów torpedowych nieprzyjaciela (są to tzw. ścigacze artyleryjskie). Tu zaczyna się pierwsza trudność – semantyczna. Przy stosunkowo łatwych i często – zwłaszcza w przeszłości – spotykanych przeobrażeniach kutrów torpedowych w okręty artyleryjskie (przez zwykłe zdjęcie wyrzutni torpedowych i wzmocnienie uzbrojenia artyleryjskiego) nieuchronnie musi to prowadzić do zamętu pojęciowego. Kuter torpedowy w krótkim czasie mógł się stać ścigaczem i na odwrót. A ponadto w czasie II wojny światowej w polskiej terminologii wojennomorskiej nie odróżniano jeszcze ścigaczy od kutrów torpedowych. Funkcjonowała wyłącznie nazwa „ścigacze”, przy całej wewnętrznej różnorodności tej kategorii okrętów. Były zatem ścigacze torpedowe, torpedowo-artyleryjskie, artyleryjskie, a nawet, obecne w składzie sojuszniczej brytyjskiej Royal Navy, największe – parowe ścigacze artyleryjskie (Steam Gun Boats). Wszystkie na ogół miały dodatkowo możliwość zwalczania wrogich okrętów podwodnych przy użyciu bomb głębinowych, z zasady mniejszych niż na dużych okrętach, ale nie mniej groźnych dla podwodnego przeciwnika”
(ze wstępu)
Źródło MMW w Gdyni fot. Wikipedia
