Monitoring podwodnej infrastruktury, wejścia do rzadko odwiedzanych portów polskiego wybrzeża, współpraca z trałowcami i pomoc w szkoleniu ich załóg zanim trafią na nowe okręty – to tylko część zadań, które podczas kilkunastodniowego rejsu po Bałtyku wykonywali marynarze z dwóch niszczycieli min typu Kormoran II.
W rejsie wzięły udział ORP „Albatros” i ORP „Mewa”. Obydwa okręty należą do 13 Dywizjonu Trałowców, który na co dzień stacjonuje w Gdyni. Po opuszczeniu macierzystego portu jednostki skierowały się na wschód. – Zależało nam, by załogi przećwiczyły podejście do portu Nowy Świat, a potem proces przejścia przez śluzę – tłumaczy kadm. Piotr Sikora, dowódca 8 Flotylli Obrony Wybrzeża, której podlega 13 dTR.
Na przekopie Mierzei Wiślanej znajduje się jedyna taka konstrukcja w pasie polskiego wybrzeża. Korzystanie z tego typu urządzeń nie jest specjalnie skomplikowane, ale wymaga wprawy. Okręty muszą odpowiednio manewrować w wąskim kanale, a potem utrzymać stabilną pozycję i czekać na podniesienie bądź obniżenie poziomu wody. – Takie doświadczenie przyda się marynarzom, kiedy już nasze Kormorany zaczną służyć w natowskich zespołach przeciwminowych i wychodzić na Morze Północne oraz Atlantyk, by brać udział w międzynarodowych ćwiczeniach. W zachodniej Europie śluz jest całkiem sporo. Wystarczy wspomnieć Kanał Kiloński – zaznacza kadm. Sikora. Poza tym szlak żeglugowy, który przecina Mierzeję Wiślaną, już niebawem zostanie doprowadzony do Elbląga. – Jednym z zadań marynarki wojennej jest dbanie o bezpieczeństwo wybrzeża. Dlatego też musimy bardzo dobrze znać wszystkie jego newralgiczne punkty, a do takich na pewno zaliczają się podejścia do portów – podkreśla kadm. Sikora.
Po zakończeniu ćwiczeń w rejonie Zatoki Gdańskiej, okręty ruszyły na zachód. Celem dla nich stało się Świnoujście i dalej Szczecin. Po drodze załogi trenowały wejście do kolejnych portów. Na rozkładzie znalazły się Hel i Kołobrzeg. Dawniej marynarka wojenna miała tam swoje bazy. Potem zostały one przekształcone w punkty czasowego bazowania, gdzie okręty mogą zaopatrzyć się podczas ćwiczeń bądź działań operacyjnych. Na Helu pojawiają się w miarę regularnie, w Kołobrzegu – zdecydowanie rzadziej. – Tym bardziej więc warto to robić dla podtrzymania nawyków. Każde wejście do portu ma przecież swoją odmienną specyfikę – podkreśla kadm. Sikora.
Załogi Kormoranów odczuły to szczególnie podczas przejścia w Darłowie. – Po drodze do portu mija się rozsuwany most, a sam kanał ma zaledwie 25 m szerokości – tłumaczy kmdr ppor. Bartosz Blaszke, dowódca ORP „Mewa”. – Przy każdej z burt mieliśmy około 7 m zapasu. Dodatkowo wrażenie ciasnoty potęgowała gęsta zabudowa. W Darłowie domy stoją przy samym nabrzeżu. Mostki Kormoranów znajdowały się na wysokości pierwszych pięter. Ludzie przypatrywali nam się z okien i balkonów. Przejście wymagało od nawigatorów naprawdę sporej precyzji – dodaje oficer. Podobnie było zresztą na Kanale Piastowskim i Zalewie Szczecińskim, które łączą Świnoujście ze Szczecinem. – Przejście tą trasą jest długie i monotonne. Nawigatorzy muszą zachować skupienie, zwłaszcza na końcu. Jest tam dużo odnóg. Wybór niewłaściwej może sporo kosztować. Jeśli okręt omyłkowo wszedłby na jezioro Dąbie, najpewniej osiadłby na mieliźnie – tłumaczy kmdr ppor. Blaszke.
Trasa ze Szczecina w kierunku Bałtyku jest już prostsza. Jednak dla odmiany okręty pokonały ją w nocy. – W samym porcie otworzyliśmy pokłady dla zwiedzających. W ciągu czterech godzin przewinęło się przez nie prawie tysiąc osób, zainteresowanie było więc całkiem spore. Z kolei załogi, dzięki uprzejmości lokalnych władz, miały możliwość zwiedzenia miasta z przewodnikiem – wspomina dowódca ORP „Mewa”.
Jednak rejs był nie tylko testem dla nawigatorów. – Udało się nam zrealizować naprawdę długą listę zadań. Stawialiśmy ćwiczebne miny, wykorzystując przy tym okrętowy system zarządzania walką SCOT-M, trenowaliśmy przekazywanie z pokładu na pokład tzw. materiałów lekkich, prowadziliśmy misje z wykorzystaniem wszystkich dostępnych pojazdów podwodnych, choćby Gavi i Hugina – wymienia kmdr ppor. Blaszke. Za pomocą tych urządzeń załogi prowadziły m.in. monitoring rurociągu Baltic Pipe, który ma kluczowe znaczenie dla zaopatrzenia Polski w gaz. – Wiele zadań realizowaliśmy wspólnie z dwoma trałowcami 12 Dywizjonu, które dołączyły do nas w okolicach Świnoujścia – zaznacza kmdr ppor. Blaszke. Ta część ćwiczeń miała szczególnie duże znaczenie.
– W Gdyni mamy trzy Kormorany II. Kolejne trzy trafią do Świnoujścia, właśnie do 12 Dywizjonu Trałowców. Przygotowujemy się już do ich przyjęcia i staramy się wykorzystywać każdą okazję, by szkolić marynarzy, którzy niebawem będą na nich służyć – wyjaśnia kadm. Sikora. Marynarze ze Świnoujścia odbywają praktyki w 13 dTR. Ale na tym nie koniec. – Podczas ostatniego wyjścia przeprowadziliśmy częściową wymianę załóg. Marynarze z trałowców mieli okazję popracować trochę na niszczycielach min, oswoić się ze sprzętem, wypróbować w praktyce jego działanie. Z kolei ich koledzy z niszczycieli min poćwiczyli trałowanie – tłumaczy kadm. Sikora.
Rejs trwał prawie dwa tygodnie. – Dla naszego okrętu były to najdłuższe ćwiczenia na morzu, od kiedy po raz pierwszy została podniesiona bandera w lutym ubiegłego roku – przyznaje kmdr ppor. Blaszke. – W załodze mamy osoby, które niedawno ukończyły kursy bazowe i awansowały na stopnie podoficerskie. Mamy też trochę świeżo przyjętych do służby marynarzy. Warto, aby uczyli się rzemiosła bezpośrednio na morzu – dodaje. Na inną rzecz zwraca uwagę kadm. Sikora. – Ważne, by załogi przyzwyczajały się do długich pobytów poza macierzystym portem, bo przecież po to między innymi marynarka pozyskiwała Kormorany. Okręty już niebawem będą służyć w stałych zespołach sił obrony przeciwminowej NATO, a takie misje średnio trwają po pół roku – podsumowuje dowódca 8 FOW.
źródło: https://www.polska-zbrojna.pl// autor zdjęć: Marcin Purman, Jacek Malinowski, Wojciech Bisiorek
