Polski Portal Morski
Aktualności Historia

Ginie Komandor Horyd – BOHATER OBRONY WYBRZEŻA 1939

Kmdr ppor. Zygmunt Horyd w dniach 4 – 6 września 1939 roku sformował i został dowódcą Batalionu Marynarzy Lądowej Obrony Wybrzeża (LOW), w składzie trzech kompanii (stan wyjściowy 750 marynarzy). Jednostkę, zwaną „Batalionem Horyda” oparto na marynarzach Kadry Floty, Centrum Wyszkolenia MW, załogach zatopionych okrętów w tym zapasowych załogach Dywizjonu Okrętów Podwodnych, rezerwistach, później także włączono obsady placówek przeciwdesantowych nie zaangażowanych w bezpośredniej walce. 

Mimo braków w wyszkoleniu piechoty i wyposażeniu w broń maszynową, Batalion wykazywał zapał do walki i wysokie morale. 8 września marynarze dotarli pieszo do Rumi – Zagórza i tego samego dnia, pod wsią Reszki, stoczyli pierwszy bój – brawurowy wypad okupiony został jednak znacznymi stratami. Nocą 12 września dwie kompanie przeszły na nowe pozycje w rejonie Kosakowo-Mosty, gdzie w dniach 12-15 września toczyły zacięte walki, często wręcz, wspierając żołnierzy 1 MPS. Miejscowość Mosty pięciokrotnie przechodziła z rąk do rąk.

To właśnie wtedy, prowadząc osobiście 12 września jedno z pierwszych natarć, poległ kmdr. ppor. Zygmunt Horyd. Dowództwo nad pozostałościami Batalionu objął kpt. mar. L. Kremer, a po jego śmierci, dowództwo nad pozostałą już jedną zdziesiątkowaną kompanią przejął chor. mar. Habaj. Po stratach zadanych Niemcom 18 września następnego dnia wycofał marynarzy z Nowego Oksywia do Oksywia i z pozostałą garstką w kierunku Baterii „Canet”, gdzie walki po wyczerpaniu sił i środków dobiegły końca.


Marynarze z „Batalionu Horyda” dali się mocno we znaki Niemcom walczącym o opanowanie Kępy Oksywskiej – z uwagi na nieustępliwość i zawziętość w walce oraz ciemnogranatowy kolor umundurowania, marynarze byli przez nich nazywani „ Polnische schwarze Hunde”.

Zygmunt Horyd (ur. 1896) w latach 1914 – 1916 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, później w szeregach 5 pułku piechoty Legionów Polskich brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką. Ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej, zbiegł i przez Szwecję przedostał się do Polski. Awansowany do stopnia porucznika, podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w 22 pułku piechoty.


W 1924 roku po przeniesieniu do Korpusu Morskich Oficerów Technicznych został oficerem w Warsztatach Portowych Komendy Portu Wojennego Modlin. W 1925 roku awansował do stopnia kapitana w korpusie technicznym. Rok później ukończył studia hydrotechniczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1927 roku na różnych stanowiskach w Dowództwie Floty oraz Komendzie Portu Wojennego Gdynia. W 1931 roku wyznaczono go szefem Budownictwa Wybrzeża Morskiego we Flocie i Obszarze Nadmorskim. Na tym stanowisku kierował budową Warsztatów Portowych MW, uczestniczył także w pracach przy budowie portu. Awansowany 1 stycznia 1934 roku na komandora podporucznika.

źródło/fot MMW

Zobacz podobne

Transformacja energetyczna w Polsce zagrożona brakiem fachowców

PL

Karetki wodne na mazurskich jeziorach kończą dyżur

PL

Chór Politechniki Morskiej w Szczecinie ogłasza nabór!

KM

Zostaw komentarz

Ta strona wykorzystuje pliki cookie, aby poprawić Twoją wygodę. Zakładamy, że nie masz nic przeciwko, ale możesz zrezygnować, jeśli chcesz. Akceptuję Czytaj więcej

Polityka prywatności i plików cookie